همواره یکی از دغدغه­ هایم به عنوان یک روان­شناس، این بوده که بتوانم آموزه ­ها و یافته­ های علم روان­شناسی را به ساده ­ترین و ملموس ­ترین شکل ممکن به عموم مردم – یعنی اصلی­ ترین مخاطبان یافته­ های علم روان­شناسی-  ارائه کنم. در راه رسیدن به این هدف، بزرگترین چالشی که همواره در مسیر خود دیده ­ام، حفظ فاصله و مرز خود با ­«روان­شناسی زرد» و اجتناب از تبدیل شدن به یک چهره بازاری و همایشی بوده است.

     مانند بسیاری از کشورهای دیگر، از وقتی روان­شناسی به عنوان یک رشته علمی در ایران وارد شده و گسترش پیدا کرده تاکنون، در اغلب اوقات ادبیات و سبک تعامل «روان­شناسان علمی(دانشگاهی)» با مخاطبان عام جامعه به گونه­ ای بوده که چندان جذابیت و اشتیاقی در بین مردم برای توجه به گفته­ ها و توصیه ­های­شان به وجود نیاورده است. بیشتر روان­شناسان علمی در اتاق­ های دانشکده ­های روان­شناسی، سال­ های عمر حرف ه­ای خود را می­گذرانند بی ­آن­که بیشتر مردم جامعه متوجه حضور و فعالیت ­های ایشان در جامعه شوند و از دانش و تخصص ­شان بهره ­ای ببرند!

پیشگفتار/9

خانه آرزوها/21

رضایت جنسی/83

تمرینات کاربردی/101

منابع/131