زمین‌های پست شهری در طول سه دهه آخر قرن نوزدهم به محله‌های راه‌آهن - صنعتی با جمعیت مسکونی تبدیل شدند. زمین‌شناسی زمینه‌ای این مکان‌های شهری، همانند شرایط آب و هوایی و اکولوژیکی، به طور قابل‌توجهی متفاوت بود: شهرهایی که بر روی چشم اندازهای کارستی با دره‌های رودخانه و تپه‌های آهکی مانند نشویل ساخته شده‌بودند؛ شهرهای ساحلی اقیانوس اطلس، در خط سقوط، جایی که زمین سنگی سخت، به دشتی رو به بیرون، مانند فیلادلفیا و بالتیمور، برخورد می‌کرد، ساخته شدند؛ یا شهرهای جنوب غربی که بر روی رسوبات آبرفتی در یک حوضه خشک و شنی ساخته شده‌اند و توسط کوهی مانند لس‌آنجلس احاطه شده‌اند. نیواورلئان در یک منطقه مرطوب و باتلاقی با تغییرات بسیار کم اما بسیار قابل‌توجه در ارتفاع توسعه یافت: زمین مرتفع ایجاد شده توسط رسوبات در امتداد ساحل رودخانه می‌سی‌سی‌پی بالای بقیه شهر قرار دارد. علی‌رغم این تفاوت‌ها، ساخت فیزیکی و اجتماعی کم‌ارتفاع، مکان‌های حاشیه‌ای در شهرهای آمریکا در طول دوره ۱۸۷۰-۱۹۴۰ یک الگوی متمایز و قابل‌شناسایی را دنبال کردند. این محله‌های پست با چشم قابل‌رویت بودند، و از نظر اجتماعی هم از طریق زبان بومی و هم از طریق گفتمان‌های حرفه‌ای در مورد فقر و محیط‌زیست ساخته شده‌بودند.

فصل اول: از زمین های پست شهری تا محله های باتم / 23

فصل دوم: محله هارلم نیویورک، نیویورک / 53

فصل سوم: محله بلک باتم نشویل، تنسی / 89

فصل چهارم: محله سنت پل سوئد هالو، مینه سوت / 133 

فصل پنجم: آپارتمان ها / 183 

فصل ششم: پوشش فقر و قدرت / 223