انسان به دليل برخورداري از قوّه­ی فكر و توانايي براي تشخيص خوبي­ها و بدي­ها، نيازمند تربيت است. تربيت برنامه­ای هدفدار و از پيش­تعيين شده­است. تربیت باید از تن آغاز شود، به سوی امیال رود، سرانجام به خرد برسد. تربیت انسان، آماده کردن او برای زندگی­اجتماعی است. ضرورت تربیت در زندگی انسان امری بدیهی است. مهّم­ترين دستاوردتربيت، تأمين نيروي انساني است. در این میان، معلّمان می­توانند نقش کلیدی در تربیت داشته­باشند تا نیروی انسانی کارآمدی برای جامعه تربیت نمایند.این امر زمانی نمایان‌تر است که  یک معلّم، تمام سال­های مفید عمر خود را صرف تجربه‌اندوزی و البته رشد در این مسیر مشخص نموده است. چرا که وی هم دانسته­های­خود را به نسل بعد منتقل نموده و هم از آنها آموخته است و البّته در سایه‌سار این انتقال و تعامل، خود صاحب تجارب ارزشمندی شده­است.

    درست از این روست که استفاده از  تجارب­ معلمان بازنشسته، می­تواند بسیاری از مسائل نظام آموزش­وپرورش را حل کند. آنها هم‌چون ستارگانی پر از تجربه‌آموزی بر ذهنیت‌ها موثرند. لذاست که باید به معلّمان­بازنشسته توّجه ویژه­ای شود.این ضرورت‌نگری در تربیت و بهره‌مندی از تجارب ارزشمند معلّمان ­بازنشسته،­ منجر گردید تا برخی از این تجارب، به منظور بهره‌مند شدن نومعلّمان، دانشجومعلّمان و  علاقه‌مندان به حوزه آموزش و تربیت، در قالب کتاب کنونی جمع­آوری گردد. پیش‌فرض ما در این کتاب این بود که معلّمان دنیایی انباشته از روش، روکیرد، تجربه و محتوا هستند.. ازهمین‌رو، در قالب مصاحبه، به بیشتر ابعاد حرفه­ای معلّمی پرداخته­شد. ازجمله: ویژگی­های معلّمی، ابزارهای خاص معلّمی، موثرترین روش­تدریس، مقایسه­ی بین کار معلّمی، آینده­ی معلّمی، ریشه­ی آسیب­های تربیتی و راهکارهای خروج از آن­ها، تفاوت اوّلیّن و آخرین روزمعلّمی و .... امید است که مطالعه این کتاب، منجر به بهره­گیری دانشجومعلّمان از تجارب معلّمان بازنشسته شود تا با دید متفاوت‌تری در کلاس‌های خود حضور یابند.